Ekolodzy na całym świecie od dawna badają ważną rolę światła w regulowaniu współzależności między gatunkami. Zakres i intensywność sztucznego nocnego światła wzrosły tak mocno w poprzednim wieku, iż wpłynęły w znaczący sposób na biologię i ekologię gatunków w dzikiej naturze. Należy rozróżnić „astronomiczne zanieczyszczenie światłem”, które przesłania widok nocnego nieba, od „ekologicznego zanieczyszczenie światłem”, które zmienia reżim światła naturalnego w ziemskich i wodnych ekosystemach. Obecnie dobrze znane są przykłady katastrofalnych konsekwencji wynikających ze światła dla danych grup taksonomicznych, jak np. śmierć migrujących ptaków wokół mocno oświetlonych konstrukcji. Mniej wyraźny wpływ sztucznego nocnego światła na zachowanie i ekologię gatunków stanowi nowy cel badań ekologicznych i wywiera nacisk na potrzebę ochrony istniejącego stanu.
„Gatunki dzikiej przyrody zawsze rozwijały się na tej planecie według biologicznego rytmu – zmienianie tego ma poważne skutki," twierdzi Travis Longcore, biogeograf należący do Urban Wildlands Group w Los Angeles, który wraz z Catherine Rich współorganizował w 2006 roku konferencję na temat „Ekologicznych Konsekwencji Sztucznego Nocnego Oświetlenia.” 
„Znaczna ilość gatunków prowadzących nocny tryb życia cierpi z powodu odbierania im pory nocnej przez sztuczne oświetlenie (...)”.
Pomiary ekologicznego zanieczyszczenia światłem często ustalają iluminację w danym miejscu. Iluminacja to ilość światła na jednostkę powierzchni – używana nie tylko w ekologicznym zanieczyszczeniu światłem, ale także w innych badaniach. Światło różni się intensywnością (liczba fotonów na jednostkę obszaru) i spektrum (wyrażane długością fali). Najlepiej by było, gdyby ekolodzy mierzyli oświetlenie w fotonach na metr kwadratowy na sekundę wraz z pomiarami długości fali światła. Częściej jednak iluminację mierzy się w luksach (lub świecach – jednostkach poza układem SI), które wyrażają jasność światła postrzeganą przez ludzkie oko. Pomiary luksów kładą więc nacisk na długość fali światła, którą ludzkie oko widzi najlepiej i mniej na te, które ludzkie oko słabo postrzega. Ponieważ różne organizmy różnie postrzegają światło – wliczając długości fal niewidzialne dla człowieka – badania nad ekologicznym zanieczyszczeniem światła powinny identyfikować te reakcje i mierzyć światło zgodnie z nimi.
Luks jest standardem używanym przez niemal wszystkich projektantów światła, inżynierów świetlnych i regulatorów środowiskowych – komunikowanie się z nimi wymaga raportów w tej jednostce. Jednakże używanie luksów pomija informacje odpowiednie do zagadnień biologicznych. Wysokoprężne światło sodowe przyciągnie ćmy z powodu emitowania ultrafioletowych fal, podczas gdy światło sodowe niskoprężne o tej samej intensywności nie zainteresuje ciem z powodu braku ultrafioletu (Rydel 1992). Niemniej jednak, będziemy tu używać luksów, zarówno aby komunikować się z profesjonalistami, jak i ich powszechnego użycia. Wraz z rozwojem tego pola nauki, powinny być używane pomiary radiacji i spektrum odpowiednich dla organizmów, nawet jeśli luks zostanie preferowaną jednostką do komunikowania się z praktykami z innych dyscyplin.
Nagła zmiana oświetlenia jest szkodliwa dla niektórych gatunków (Buchanan 1993), więc odpowiednią miarą może być procent tej zmiany, stopa lub podobna miara. Ekologiczne zanieczyszczenie światłem wywołuje widzialne wpływy na ekologię zachowań i populacji organizmów w naturalnym środowisku. Efekty te pochodzą ze zmian w orientacji, dezorientacji lub błędnej orientacji, i przyciągania lub odpychania od środowiska zmienionego światła, co z kolei może wpływać na pozyskiwanie pożywienia, reprodukcję, migracje i komunikowanie się. Orientacja i dezorientacja są reakcjami na oświetlenie otoczenia (to jest ilość światła na obiektach w środowisku). W przeciwieństwie do nich, przyciąganie i odpychanie to reakcja na źródła światła same w sobie oraz na natężenie światła lub jasność źródła światła (Health Council of the Netherlands 2000).
Rosnąca iluminacja może rozciągać dzienne i wieczorne zachowania na środowisko nocne przez poprawę zwierzęcej zdolności do orientowania się. Wiele zwykle dziennych ptaków (Hill 1990) i gadów (Schwartz and Henderson 1991) szuka pożywienia przy sztucznym świetle. To zachowanie gadów zostało określone jako „nisza nocnego światła” i niesie korzyść dla gadów, lecz nie dla ich ofiar (Schwartz and Henderson 1991).
Poza szukaniem pożywienia, orientacja przy sztucznym świetle może wywoływać inne zachowania jak w przypadku śpiewów godowych u ptaków (Bergen i Abs 1997). Samce północnego przedrzeźniacza (Mimus polyglottos) śpiewają w nocy przed godami, ale te już skojarzone w pary śpiewają w nocy tylko na obszarach sztucznie oświetlonych (Derrickson 1988) lub podczas pełni Księżyca. Efekty tych wywołanych światłem zachowań na kondycję jest nieznany.
Zmiany w poziomie światła mogą zakłócać orientację zwierząt nocnych. Zakres anatomicznych dostosowań pozwalających na widzenie w ciemności jest szeroki (Park 1940), a nagłe zwiększanie światła może oślepiać zwierzęta. W przypadku żab, nagły wzrost oświetlenia zmniejsza ich zdolność widzenia na czas od kilku minut do kilku godzin (Buchanan 1993). Po przyzwyczajeniu się do światła żaby dalej mogą być przez nie przyciągane (Jaeger i Heilman 1973).
Światło w nocy może dezorientować i więzić ptaki (Ogden 1996). Gdy ptak wleci w intensywnie oświetlony obszar w nocy może zostać „uwięziony” i nie opuścić go przez długi czas. Zjawisko to dotyczy dużej liczby ptaków przemieszczających się nocą, gdy warunki meteorologiczne zmuszają je do zbliżenia się do światła, np. podczas niepogody lub późno w nocy, gdy muszą lecieć niżej. Wewnątrz kręgu światła ptaki mogą wpadać na siebie nawzajem lub na konstrukcje, mogą stracić siły, lub paść ofiarą drapieżników. Sztuczne oświetlenie przyciąga ptaki do kominów, latarni morskich (Squires i Hanson 1918), wieże nadawcze (Ogden 1996), łodzie (Dick i Donaldson 1978), szklarnie, platformy naftowe (Wiese i in. 2001), dzwonnice i kościoły (POLARIS-OPP 2009) oraz inne konstrukcje powodując bezpośrednio śmierć i przerwanie szlaków wędrówek.
Wiele grup owadów, wśród których najbardziej znanym przykładem są ćmy (Frank 1988), jest przyciąganych przez światło. Inny takson obrazujących takie samo przyciąganie zawiera siatkoskrzydłe, żuki, chrząszcze, chruściki, komarnice, komary, bzygi, osy, pasikoniki (Eisenbeis i Hassel 2000; Kolligs 2000). Przyciąganie zależy od spektrum światła – polujący na owady używają światła ultrafioletowego ze względu na jego przyciągające właściwości - i charakterystyki innych świateł w otoczeniu.
Nielatające stawonogi różnie reagują na światło. Istnieją nocne pająki, które światło odpycha, podczas gdy inne korzystają z dostępnego światła (Nakamura i Yamashita 1997). Niektóre owady zawsze będą przyciągane przez światło, będzie to ich zachowanie przystosowawcze, a inne zawszę będą światła unikać (Sammers 1997). W przypadku stawonogów, reakcje mogą zależeć od korelacji pomiędzy światłem, wilgotnością i temperaturą.
Ekolodzy mogą wykorzystywać reakcje zwierząt na światło. Światła są używane do przyciągania ryb do przepławek umożliwiających im obejście tam i elektrowni wodnych (Haymes i in. 1984). W królestwie zwierząt lądowych, lwy górskie (Puma concolor) omijają oświetlone obszary do tego stopnia, że Beier (1995) proponuje instalowanie oświetlenia, aby powstrzymywać je od wkraczania na tereny zamieszkałe przez ludzi.
Zachowania reprodukcyjne mogą się zmieniać pod wpływem sztucznego nocnego oświetlenia. Na przykład samice żab Physalaemus pustulosus stają się mniej wybredne w swoich wyborach godowych, gdy rośnie poziom światła, prawdopodobnie woląc skojarzyć się szybko i uniknąć zwiększonego ryzyka ze strony drapieżników podczas czynności prokreacyjnych (Rand i in. 1997). Nocne oświetlenie może także powstrzymywać płazy od wędrówek do i z terenów lęgowych przez stymulowanie zachowań fototaktycznych. Bryant Buhanan pisze, że w eksperymencie żaby przerywały gody podczas nocnych meczy piłki nożnej, gdy światła z bliskiego stadionu zwiększały łunę na niebie. Śpiewy godowe były wznawiane tylko wtedy, gdy teren został osłonięty od światła.
W przypadku ptaków niektóre analizy sugerują, iż sztuczne nocne oświetlenie wpływa na wybór miejsca gniazdowania. De Molenaar i in. (2000) odkryli wpływ oświetlenia dróg na rycyki (Limosa limosa) na podmokłych trawiastych siedliskach. Natężenie godów rycyków było rejestrowane przez dwa lata. Porównywano oświetlone i nieoświetlone warunki przy drogach i przy słupach oświetleniowych zainstalowanych z dala od dróg na mokrych terenach trawiastych. Gdy wszystkie inne czynniki siedliska zostały wzięte pod uwagę, natężenie gniazdowania było niewielkie, lecz statystycznie istotnie, niższe ponad 300 metrów od oświetlenia na drogach i punktów kontrolnych. Badacze zauważyli również, że ptaki gniazdujące wcześniej wybierały miejsca oddalone od świateł, podczas gdy te zakładające gniazda później zajmowały miejsca bliżej.
Sztuczne nocne oświetlenie może mieć wpływ na komunikację wizualną zwierząt w ramach gatunku i między różnymi gatunkami.
Istnieją gatunki, które używają światła do komunikowania się i w związku z tym są bardzo podatne na wszelkie zakłócenia w tej sferze. Dla przykładu - samica świetlikowatych przyciąga samców z odległości ponad 45 metrów dzięki bioluminescencji; pojawienie się sztucznego światła redukuje widoczność wysyłanych przez nią komunikatów. W podobny sposób upośledzany przez światło może być złożony system wizualnej komunikacji świetlików świętojańskich (Lloyd 1994).
Sztuczne nocne oświetlenie może także wtórnie zmieniać wzorce komunikacyjne. Grupy kojotów (Canis latrans) częściej wyją i skowyczą, gdy jest najciemniej - podczas nowiu Księżyca. Ten rodzaj komunikowania się jest im niezbędny zarówno do ograniczania wtargnięć innych osobników na ich teren, jak i do zwołania w ciemnościach sfor na wspólne łowy na większą zwierzynę (Bender i in. 1996). Łuna zwiększa oświetlenie środowiska i może eliminować te zachowania.
Widzenie odgrywa kluczową rolę w orientowaniu się i zachowaniu większości zwierząt, nie dziwi więc fakt, iż sztuczne oświetlenie wpływa na zachowania. Jedne gatunki mogą odnosić korzyści, podczas gdy inne tracić. Jakkolwiek, nawet te „pozytywne” efekty mogą mieć negatywne konsekwencje w kontekście ekologii zespołów.
Reakcje pojedynczych zwierząt na oświetlenie środowiska (orientacja, dezorientacja) i na samo światło (przyciąganie, odpychanie) wpływają na interakcje w zespole, czego przykładem może być zjawisko konkurowania i drapieżnictwa.
Sztuczne oświetlenie nocne może zakłócać interakcje między grupami gatunków, które dzielą się zasobami ze względu na natężenie światła. W naturalnych biocenozach, czas żerowania jest dzielony pomiędzy gatunki, które preferują różne poziomy oświetlenia. Rzekotka może się orientować i szukać pożywienia przy niskim poziomie światła 10-5 luksów, a przestaje żerować przy świetle powyżej 10-3 luksów (Buchanan 1998). Ropucha zachodnia (Bufo boreas) szuka pożywienia tylko przy świetle między 10-1 a 10-5 luksów, podczas gdy żaba ogoniasta żeruje tylko w najciemniejszą część nocy, gdy poziom światła wynosi poniżej 10-5 luksów (Hailman 1984). Pomimo, że te trzy gatunki nie muszą zamieszkiwać tych samych terytoriów, a także różnią się od siebie w innych aspektach, to jednak ilustrują podział czasu żerowania ze względu na natężenie światła.
Wiele gatunków nietoperzy przyciągają owady gromadzące się wokół źródeł światła (Frank 1988). Pomimo, że ten efekt może się wydawać pozytywny, rosnąca koncentracja pożywienia daje korzyści tylko tym gatunkom, które potrafią wykorzystywać źródła światła i może zmieniać strukturę zespołu ekologicznego. Gatunki nietoperzy, które szybko latają będą gromadzić się wokół świateł, aby żywić się zgromadzonymi tam owadami, podczas gdy gatunki wolniej latające będą światła unikać ( Blake i in. 1994; Rydel i Baagøe 1996). Nie bez przyczyny w niektórych krajach realizowane są prekursorskie programy modernizacji oświetlenia kościołów (Słowenia, LIFE+ 2011) oraz wprowadza się rozporządzenia ograniczające stosowanie neonów i jasnych źródeł światła (Czechy, ZÁKON ze dne 14. února 2002 o ochraně ovzduší a o změně některých dalších zákonů (zákon o ochraně ovzduší).
We wspólnotach konkurujących zachodzą zmiany, gdy gatunki dzienne przechodzą do „niszy ekologicznej nocnego światła” (Schwartz i Henderson 1991). Ta koncepcja oryginalnie odnosiła się do gadów, lecz może być rozszerzana na inne taksony, jak np. pająki (por. Frank) i ptaki (Hill 1990).
Pomimo, że wydłużony dzięki sztucznemu oświetleniu czas żerowania może się wydawać korzystny dla dziennych gatunków, to korzyści mogą być niwelowane przez wzrost ryzyka stania się ofiarą drapieżnika (Gotthard 2000). Bilans zysków ze wzmożonej aktywności i ryzyka bycia upolowanym przez drapieżnika jest istotą badań nad małymi ssakami, gadami i ptakami (Kotler 1984; Lima 1998). Małe gryzonie w mniejszym stopniu żerują przy wysokim poziomie światła (Lima 1998), podobnie jak niektóre zajęczaki (Gilbert i Boutin 1991), torbacze (Laferrier 1997), węże (Klauber 1939), nietoperze (Rydel 1992), ryby (Gibbon 1978), wodne bezkręgowce (Moore i in. 2000) i inne taksony.
Nieoczekiwane zmiany w warunkach światła mogą zakłócać relację drapieżnik-ofiara. Gliwicz (1986, 1999) opisuje polowania ryb na zooplankton przy pełni Księżyca, gdy ten wschodzi godzinę po zachodzie Słońca. Zooplankton podpływał pod powierzchnię tafli wody, aby żerować pod osłoną nocy, będąc jednakże oświetlany przez wschodzący Księżyc i narażając się tym sposobem na atak drapieżników. Ta „pułapka księżycowego światła” (Gliwicz 1986) występuje w naturze, jednakże nieoczekiwane oświetlenie spowodowane przez człowieka może w podobny sposób zakłócić interakcje drapieżnik-ofiara, często z korzyścią dla drapieżnika.Dostępne badania pokazują, że sztuczne nocne oświetlenie zakłóca relację drapieżnik-ofiara, co jest zgodne z udowodnioną ważnością reżimu naturalnego światła.
Dla przykładu, oświetlenie gałęzi, na których występują gniazda wron pomaga uniknąć ataków ze strony drapieżnych sów (Gorenzel i Salmon 1995). Frank (1988) zbadał polowania nietoperzy, ptaków, skunksów, ropuch i pająków na ćmy przyciągnięte przez sztuczne światło. Lampa rtęciowa zakłóca interakcje między nietoperzami a ćmami przez utrudnianie wykrycia ponaddźwiękowych drgań używanych przez nietoperze do echolokacji, powodując, że ćmy stają się niezdolne do podjęcia zwykłych uników (Svensson i Rydel 1998).
Z tych przykładów wynika, iż struktura organizmów zamieszkujących wspólne środowisko będzie zmieniana pod wpływem światła, gdy wpływa ono na międzygatunkowe interakcje.
„Nieustanna pełnia Księżyca” spowodowana sztucznym oświetleniem będzie dawać korzyści tylko gatunkom tolerującym światło.
Jeśli nigdy nie występuje pełne zaciemnienie, to te gatunki, które maksymalizują żerowanie podczas nowiu, mogą nie mieć możliwości zaspokojenia wymaganego miesięcznego zapotrzebowania na kalorie. Z tego powodu struktura organizmów zamieszkujących wspólne środowisko może zostać uproszczona, co z kolei może wpłynąć na cechy całego ekosystemu.
Skumulowane efekty zmian behawioralnych wywoływane przez sztuczne nocne oświetlenie mogą potencjalnie zakłócić kluczowe funkcje ekosystemu. Przykładem może być dyfuzja efektów ekologicznego zanieczyszczenia światłem na wodne bezkręgowce. Wiele wodnych bezkręgowców, np. zooplankton, w ciągu doby porusza się w górę i w dół w kolumnie wodnej – zachowanie te znane jest jako „migracja pionowa”, która wynika z potrzeby unikania drapieżników w warunkach oświetlonych, więc zooplankton żeruje blisko powierzchni wody tylko w ciemnościach (Gliwicz 1986). Zróżnicowane światło słabsze niż z pierwszej lub ostatniej kwadry Księżyca (mniej niż 10-1 luksów) wystarczy, aby wpłynąć na pionowy rozkład bezkręgowców oraz zmienić tym samym sposób pionowej migracji uzależnionej od faz Księżyca (Dodson 1990).
Moore i in. (2000) udowodnił wpływ sztucznego światła na sposób przemieszczania się zooplanktonu Daphnia w naturalnym środowisku. Sztuczne oświetlenie zmniejszało rozmiary dziennych migracji, zarówno w zakresie ruchów pionowych, jak i liczbie migrujących jednostek. Badacze postawili hipotezę, że może to mieć szkodliwy wpływ na zdrowie ekosystemu. Im mniej zooplanktonu przemieszcza się, aby żerować pod taflą wody, tym bardziej może się zwiększać populacja glonów. Z kolei urodzaj glonów może mieć wiele negatywnych efektów na jakość wody (Moore i in. 2000). Efekty te mogą się odbić echem na innych funkcjach ekosystemu. Pomimo, że nie można ich jeszcze przewidzieć, a redundancja będzie buforem dla zmian, można powiedzieć, iż ekosystemy mogą cierpieć z powodu ważnych zmian wywoływanych przez sztuczne światło i jego połączeniom z innymi czynnikami. Najbardziej zauważalne efekty wystąpią w miejscach, gdzie światła są bliskie naturalnym habitatom, lecz nawet obszary oddalone od źródła światła mogą być oświetlane poprzez łunę. Efekty mogą wystąpić w dziczy i na pustyniach, gdzie budowane są letnie kurorty, razem z rozszerzającą się strefą podmiejską, blisko mokradeł i ujść rzek, które są często ostatnimi otwartymi przestrzeniami w miastach.
Nasze zrozumienie szerokiej gamy ekologicznych konsekwencji sztucznego nocnego oświetlenia jest wciąż ograniczone, a dziedzina wciąż tworzy możliwości podstawowych i stosowanych badań. Badania nad naturalnymi populacjami są niezbędne do zweryfikowania hipotez tworzonych w laboratoriach, dowodzenia cyklów lunarnych w dzikich populacjach i obserwacjach historii naturalnej. Jeśli obecny trend będzie się utrzymywał, wpływ światła na ekosystemy będzie się rozszerzał w zasięgu geograficznym i intensywności z bardzo szybkim tempie. Razem z drogami idą często nieprawidłowe oprawy uliczne, montowane dzisiaj nawet w najmniejszych wsiach i przysiółkach, a proporcja ekosystemów, na które wpływa zmieniony reżim światła maleje. Wielu ekologów odrzucało branie pod uwagę sztucznego nocnego światła jako odpowiedniego czynnika środowiskowego. Niestety kilka lat temu negowano wliczanie nocnego środowiska przy projektowaniu rezerwatów i korytarzy. Dzisiaj coraz więcej środowisk badaczy zdaje sobie sprawę, że popełniono niedopatrzenie, a poziom sztucznego światła także na obszarach Natura2000 z roku na rok zwiększa się.
Ostrożne badania skupione na sztucznym nocnym oświetleniu prawdopodobnie ujawnią, że jest to silny czynnik kształtujący strukturę lokalnych zespołów przez zakłócanie konkurowania i interakcji drapieżnik-ofiara. Badacze będą musieli poradzić sobie z wyzwaniem wyłączania efektów zakłócających i kumulatywnych pochodzących z innych płaszczyzn ludzkiej działalności, z którą sztuczne oświetlenie nocne często będzie korelowane, jak np. drogi, rozwój miast, hałas, gatunki egzotyczne, hodowla zwierząt czy pozyskiwanie zasobów naturalnych. Aby tego dokonać, pomiary zakłócenia światła powinny zostać włączone do rutynowych badań monitorujących środowisko.
Ekolodzy badali wzorce w zachowaniu organizmów przez większą część XX wieku i prawie tak samo długo śmierć ptaków z powodu świateł (Squires i Hanson 1918). Ludzie tak bardzo zmienili naturalne wzorce światła i ciemności, że nowe warunki muszą zacząć odgrywać kluczową rolę w badaniach nad gatunkami i ekosystemami.
Sztuczne oświetlenie zdaje się zbierać największe żniwo wśród populacji ptaków. Nocne ptaki używają Księżyca oraz gwiazd do nawigacji w czasie mających miejsce dwa razy w roku migracji. „Gdy przelatują nad jasno oświetlonym terenem, są zdezorientowane,” twierdzi Michael Mesure, dyrektor wykonawczy Fatal Light Awareness Program (FLAP), organizacji środowiskowej z siedzibą w Toronto. Ptaki często zderzają się z „prześwietlonymi” budowlami bądź budynkami, albo krążą wokół nich dopóki nie zaczną opadać z wycieńczenia.
„Ponad 450 gatunków ptaków migrujących nocami przez Amerykę Północną, wliczając takie zagrożone gatunki jak lasówka niebieska oraz bagiennik rdzawoskrzydły, są podatne na zderzenia z oświetlonymi nocą budynkami” kontynuuje Mesure.
Czasami całe stada zderzają się z oświetlonymi konstrukcjami. Według Mesure’a, w czasie dwóch następujących po sobie nocy w 1954 roku na terenie Bazy Sił Powietrznych Warner Robins w stanie Georgia zginęło 50 tysięcy ptaków, ponieważ podążały za światłami wprost na ziemię. W roku 1981, ponad 10 tysięcy ptaków roztrzaskało się o oświetlony komin fabryczny Ciepłowni Hydrox koło Kingston, w stanie Ontario.
Według Billa Montevecchiego, ornitologa morskiego z Uniwersytetu Nowej Funlandii w St. John’s w Kanadzie, ptaki wodne również są zagrożone. Niektóre z nich - jak maleńki Nawałnik Leacha żywiący się przy brzegu świecącym planktonem – są szczególnie przyciągane przez światło. Ptaki mogą być przyciągane ze skutkiem śmiertelnym przez latarnie morskie, przybrzeżne platformy wiertnicze, oraz lampy o wysokim natężeniu używane przez rybaków do wabienia kałamarnic na brzeg.
„Nie w tym rzecz, że nie spodziewaliśmy się, że ptaki będą ginąć z powodu ludzkiej działalności, ale w tym, że naszym obowiązkiem jest zminimalizowanie tej śmiertelności," twierdzi Montevecchi.
Przybrzeżne okręgi Florydy zatwierdziły rozporządzenie mówiące, że mieszkańcy mają wyłączać wszystkie światła od strony plaży podczas sezonu wylęgu żółwi. Niestety nie zawsze jest to egzekwowane. Michael Salmon, biolog z Florida Atlantic University w Boca Raton twierdzi, że nie dostrzega się też dużego problemu poświaty na niebie blisko miast. Naukowcy testują wpływ sztucznego światła na wiele stworzeń. Aby uniknąć drapieżników, niektóre zwierzęta, takie jak węże, salamandry, czy żaby, nie poruszają się w czasie pełni i mają tendencję do polowania w czasie bezksiężycowych nocy. Inne szukają pożywienia tuż po zmroku. Niestety większość sztucznego oświetlenia sprawia, że ciemność nie może zapaść.
Ostatnie eksperymenty rzucają światło na problem zanieczyszczenia świetlnego wśród salamander. Ekolodzy Sharon Wise i Bryant Buchanan z Utica College rozciągnęli białe światełka świąteczne wzdłuż transeptów w pobliżu Stacji Biologicznej Jezior Górskich w Penbroke, w stanie Virginia, aby przetestować wpływ sztucznego światła na płazy, które w normalnych warunkach wynurzają się na polowanie ze ściółki około godziny po zmroku. „Odkryliśmy, że gdy światełka są włączone, płazy ukrywają się godzinę dłużej," mówi Wise. „Im później wyjdą, tym mniej będą w stanie zjeść." Buchanan odkrył też, że niektóre żaby nadrzewne przestały nawoływać na oświetlonych terenach. „Jeśli samce nie nawołują, nie rozmnażają się,” twierdzi.
Jest on też przejęty tym, jak światło wpływa na rozwój fizyczny. Badania laboratoryjne wykazują, że czas wystawienia na światło ma wpływ na syntezę DNA oraz produkcję hormonów – hormonów, które regulują wszystko poprzez to, ile tłuszczu żaby magazynują na zimę, aż do tego, kiedy produkują jaja. “Żaby żyjące w nieustannie oświetlonym środowisku mogą nie otrzymać odpowiednich sygnałów,” twierdzi. „Musimy podjąć zdecydowane kroki”.
Istnieje kilka badań nad wpływem zanieczyszczenia świetlnego na ssaki, mimo, że wszystkie 986 gatunków nietoperzy, większość małych zwierząt mięsożernych i szkodników, 20 procent naczelnych oraz 80 procent torbaczy to zwierzęta nocne.
“Byłoby to więc zaskakujące, gdyby nocne światło nie miało znaczącego wpływu na ssaki,” twierdzi Pail Beier, ekolog Uniwersytetu Northern Arizona w Flagstaff zajmujący się dziką przyrodą.
Świetliki mogą nie być w stanie normalnie łączyć się w pary w pobliżu żarzącego się światła, ponieważ naśladuje ono widmo, które wytwarzają, gdy się świecą. Ćmy mogą utracić podstawowe zachowania obronne w kontakcie ze sztucznym światłem, stając się przez to bezbronnymi; miliardy ciem i innych nocnych insektów ginie każdego roku od świateł.
Jeśli chodzi o dzikie zwierzęta, badania mogą dostarczyć wskazówek, które pomogą zachować bioróżnorodność poprzez uregulowanie oświetlenia. Dla przykładu, FLAP współpracował z agencjami i przedsiębiorstwami w Toronto w celu wyłączenia, lub ograniczenia ilości światła w czasie sezonu migracyjnego.
 |
 |
|
 |
 |