Oprócz rezerwatów, parków i obszarów ochrony ciemnego nieba, w Polsce mamy już do czynienia z nieco mniejszą, ale równie ważną ochroną naturalnej ciemności nocy - punkty oraz miejsca z redukcją zanieczyszczenia sztucznym światłem. Punktem może być niewielki teren zlokalizowany w danej miejscowości (sołectwie) lub gminie, gdzie np. ze względu na środowisko naturalne postanowiono trwale ograniczyć emisję sztucznego światła. Mogą za tym iść zarówno trwałe i jak czasowe rozwiązania, przy czym stanowisk takich nie numerujemy w ogólnym wykazie krajowym Programu Ciemne Niebo - Polska oraz nie nanosimy na mapę ochrony, ze względu na zbyt małe oddziaływanie. Dopiero kilka punktów może utworzyć miejsce ochrony ciemnego nieba, które otrzymuje numer wg. kolejności podjętych działań na liście krajowej. Miejscem takim jest np. część miejscowości Palowice w gminie Czerwionka-Leszczyny, gdzie w ramach projektu unijnego sfinansowano modernizację kilkunastu opraw ulicznych, wokół miejsca obserwacyjnego służącego do pokazów astronomicznych i aktywności w tym zakresie lokalnej grupy pasjonatów.
Obszary ciemnego nieba, a dokładniej obszary ochrony naturalnej ciemności nocy – to miejsca, gdzie na wybranym terenie podjęto świadome kroki w kierunku redukcji zanieczyszczenia sztucznym światłem (np. poprzez wymianę opraw ulicznych, systematyczne wygaszanie z tytułu obserwacji astronomicznych itp.). Ciemność nie musi być w tych obszarach idealna, ale podjęte kroki służą poprawie jakości nieba nocą lub zatrzymały nieracjonalną politykę oświetleniową. Można to przyrównać do tzw. społeczności działających na rzecz ochrony ciemnego nieba, związanych terytorialnie, często obejmujących zaludnione tereny wiejskie lub podmiejskie (za przykładem Sopotni Wielkiej), a nawet osiedla miast, gdzie podjęto świadome działania służące zmniejszeniu zanieczyszczenia sztucznym światłem. Obszar ochrony ciemnego nieba – jak sama nazwa wskazuje, jest wyznaczony na nieco większym terenie niż punkt obserwacyjny i musi być utożsamiany z co najmniej jedną miejscowością (sołectwem) lub gminą.
Parki ciemnego nieba to miejsca, gdzie jakość naturalnej ciemności nocy jest jeszcze bardzo dobra i warto wdrożyć porozumienia bądź działania w celu jej utrzymania. W takich miejscach najistotniejszym elementem jest oznakowanie i budowanie świadomości społecznej o wyjątkowości tych terenów dla astronomii i nie tylko. Parki mogą być eksploatowane np. pod kątem astroturystyki, ale rozwój infrastruktury oświetleniowej powinien podlegać ścisłym zasadom zgodnym z ochroną ciemnego nieba (vide wytyczne na temat oświetlenia). Również prywatne instalacje powinny być zgodne z tymi normami. W Polsce jako pierwszy tego typu obszar powstał nieopodal Świeradowa-Zdroju, pn. Izerski Park Ciemnego Nieba. Realizowane są tam systematyczne warsztaty z zakresu astronomii obserwacyjnej i promowana jest astroturystyka zarówno przez inicjatorów Parku, jak i podmioty współpracujące. Powstają kolejne projekty tematyczne i odbywają się coroczne imprezy towarzyszące.
Według nomenklatury zagranicznej, rezerwatem ciemnego nieba nazywamy określony terytorialnie obszar, gdzie ciemne niebo jest najlepszej jakości i w celu jego zachowania tworzy się tzw. strefy buforowe, aby zupełnie zatrzymać ekspansję sztucznego światła. Zazwyczaj tereny takie powinny być niemieszkalne, ściśle połączone z rezerwatami przyrody, a oświetlenie wręcz znikome bądź żadne. To zapewniałoby zachowanie najbardziej naturalnych, nieskazitelnych warunków nocnych, gdzie wprowadzanie zewnętrznej infrastruktury oświetleniowej powinno być zakazane. Takie normy zgodne również z IDA mogłyby spełniać niektóre tereny powołanego niedawno Parku Gwiezdnego Nieba Bieszczady, gdzie możemy jeszcze doświadczyć „prawdziwej nocy”.